Emotions....

   Μια φορά κι έναν καιρό....

υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.

Εκεί, ανάμεσα στα υπόλοιπα, 

ζούσαν και η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη...

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε

και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. 

Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, 

η Αγάπη άρχισε να ζητάει βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει:

`Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;'

`Όχι, δεν μπορώ’ απάντησε ο Πλούτος.

 `Έχω ασήμι και χρυσάφι στο

σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα `.

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει 

βοήθεια από την Αλαζονεία

που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.

`Σε παρακαλώ, βοήθησέ με’ είπε η Αγάπη.

`Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, Αγάπη..

Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις 

το όμορφο σκάφος μου `

της απάντησε η Αλαζονεία.

H Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε 

να ζητήσει από 

αυτή βοήθεια.

`Λύπη, άφησέ με να έρθω μαζί σου `.

`Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που 

θέλω να μείνω μόνη μου’ είπε η 

Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη,

αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.

Ήταν τόσο ευτυχισμένη,

 που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:

`Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!'

Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δε γνώριζε,

αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, 

που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στη στεριά, 

ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη, γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε 

στον κύριο που τη βοήθησε, 

ρώτησε τη Γνώση:

`Γνώση, ποιος με βοήθησε';

`Ο Χρόνος’ της απάντησε η Γνώση.

`Ο Χρόνος;’ ρώτησε η Αγάπη. 

`Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;'

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:

'Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει 

πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη'.