''Κάτω απο τη φωτιά η μουσική''

"Έχουμε μήνα Νοέμβριο. Τέλη του φθινοπώρου. 

Ναι, καλά θυμάμαι. Κρασί είναι το κατάλληλο ποτό.

 Καλοκαίρι έπινες τζιν, χειμώνα τσίπουρο 

και την άνοιξη διάφορα ηδύποτα. 

Αλλά το φθινόπωρο το θεωρούσες τη σωστή εποχή για το κρασί. 

Κόκκινο, ελαφρώς νερωμένο να αργεί η επίδρασή του 
και να παρατείνεται ο νηφάλιος λόγος στις κουβέντες σου,
που τις ήθελες καλά διαλεγμένες και με τη λογική ταιριαστές.
Ορίστε, το έφτιαξα όπως σου αρέσει, ίσως μου 'πεσε λίγο νερό παραπάνω,
αλλά πιστεύω ότι το πέτυχα.

Θα βάλω ένα και για μένα. Σκέτο, όμως, χωρίς νερό. 

Σιχαίνομαι τ' αραιωμένα, οτιδήποτε κι αν είναι αυτά: 

κρασί, σχέσεις, ύφος, λέξεις. 

Με κατηγορούσες ότι έλκομαι από τα άκρα κι αδυνατώ 

να προσκολληθώ στο μέσο, στο μέτρο.

 Σου απαντούσα πως το μέτρο 

μετριάζει την ένταση των αισθημάτων, 

φυραίνει την οξύτητα των αισθήσεων, 

πως μόνο στα άκρα μπορώ να περπατήσω με άνεση,
να ισορροπώ δίχως να πέφτω ποτέ, 
εντέλει να ζω·
για μένα η ζωή βρίσκεται στα άκρα γιατί τα άκρα είναι ξεκάθαρα."

Απόσπασμα απο το βιβλίο:

"Κάτω από τη φωτιά η μουσική''  (Νίκος Α. Καραγεώργος)